Witold Stanisławski brał udział w Powstaniu Warszawskim pod pseudonimem ,,Rola”. Jako inżynier hydrotechnik, współpracownik i konsultant Związku Miast Polskich, podczas okupacji był aktywny zawodowo, działając oficjalnie w biurze hydrotwchnicznym, które oferowało tworzenie projektów i ich realizacje, oraz w strukturach konspiracyjnych, tworząc plany na okres powojenny. Inżynieria wodna była jego pasją i powołaniem. Symboliczne są okoliczności jego śmierci. Witold Stanisławski przetrwał niemal do końca Powstania. Żartował, że kule się go ,,nie imają”. Pod koniec września znalazł się znów na Żoliborzu. Krążył między ruinami swojego domu a piwnicami pobliskich budynków, gdzie przebywali jego znajomi. Według relacji świadka rankiem 29 września 1944 roku wyszedł z piwnicy, w której spędził noc, aby przynieść swoim znajomym wodę, bo nie mieli co pić. Zabrał pusty kubeł i pobiegł w stronę ulicy Kozietulskiego, gdzie obok apteki znajdowało się ujęcie wody. Zginął zastrzelony z serii karabinu maszynowego tuż obok swojego domu. Woda – symbol życia, odrodzenia i zawodu, który uprawiał – stała się przyczyną jego śmierci. Jak pisał kiedyś do rodziców, ,,czynił swoją powinność”. Robił to także przez cały czas trwania Powstania, naprawiając studnie i ujęcia wody, tak ważne dla ludności cywilnej.
Podczas wojny w prostych gestach pomocy drugiemu człowiekowi kryło się prawdziwe bohaterstwo. Przy okazji rocznicy śmierci Witolda Stanisławskiego warto wspomnieć o Dniu Pamięci o Cywilnej Ludności Powstańczej (2 października), ludności kryjącej się w piwnicach i gruzach, piekącej chleb pod ostrzałem, opatrującej rannych, równie bohaterskiej co żołnierze walczący z bronią w ręku.